Ενδοκρινική υπέρταση ονομάζεται η αυξημένη πίεση στο σώμα η οποία οφείλεται σε διαταραχή διαφόρων ορμονών. 

Παραδείγματα περιπτώσεων ενδοκρινικής υπέρτασης:

1. Η υπερπαραγωγή κατεχολαμινών - είτε από επινεφριδιακά (φαιοχρωμοκύττωμα) είτε από εξωεπινεφριδιακά μορφώματα (παραγαγγλιώματα)

2. Η υπερπαραγωγή αλδοστερόνης είτε από αμφοτερόπλευρη υπερπλασία επινεφριδίων είτε από μονήρες αδένωμα του επινεφριδίου (αλδοστερόνωμα) είτε από σπάνιες περιπτώσεις οπως είναι ο υπεραλδοστερονισμός ο οποίος υφίεται με τα γλυκοκορτικοειδή

3. Η υπερκορτιζολαιμία -συνδρομο Cushing- η οποία οφείλεται σε υπερέκκριση κορτιζόλης και κατάργηση του νυχθήμερου ρυθμού της. Η υπερκορτιζολαιμία διαχωρίζεται σε ACTH εξαρτώμενη (νόσος Cushing και έκτοπο Cushing) και μη-ACTH εξαρτώμενη η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις αφορά σε αδένωμα του επινεφριδίου.

4. Ο υπερθυρεοειδισμός. Σε  αυτές τις περιπτώσεις η αυξημένη πίεση μπορεί να συνδυάζει με ταχυκαρδία ή/και αρρυθμίες

5. Ο υποθυρεοειδισμός. Μπορεί να συνυπάρχει με οίδημα ή συλλογή περικαρδιακού υγρού.

 

Πότε ένας ασθενής με αυξημένη πίεση (υπέρταση) πρέπει να ελεγχθεί για ενδοκρινική υπέρταση;

 

1. Άτομα τα οποία εμφανίζουν υπέρταση πριν από την ηλικία των 40 ετών, 

2. Άτομα τα οποία εμφανίζουν μη ελεγχόμενη πίεση (πχ τη συστολική "ψηλή" πίεση ΣΑΠ>160mmHg) παρά τη λήψη αντιϋπερτασικής αγωγής

3. Άτομα με οικογενειακό ιστορικό εμφάνισης υψηλής πίεσης σε ηλικίες μικρότερες των 40 ετών

4. Άτομα με υψηλή πίεση και υποκαλιαιμία (χαμηλή τιμή καλίου)

5. Άτομα νεαρής ηλικίας <40 που εμφανίζουν υπερτασική κρίση με συνοδά συμπτώματα τάσης για έμετο, ψυχρής εφίδρωσης, κεφαλαλγίας

συνιστάται να υποβληθούν σε έλεγχο προς αποκλεισμό ή επιβεβαίωση ενδοκρινικού αιτίου της υψηλής τους πίεσης.

 

Η διάγνωση και η αντιμετώπιση της ενδοκρινικής υπέρτασης απαιτεί τη συνεργασία Καρδιολόγου ή Παθολόγου με τον Ενδοκρινολόγο